ΣΚΕΨΕΙΣ-ΛΕΞΕΙΣ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού. Παρ’ όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε: Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι. Αυτοί την ρωτάνε: - Ο άντρας σου είναι στο σπίτι; - Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη. - Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες. Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό. - Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα! …….. Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί. - Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες. Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί ! Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται: Είμαι ο Πλούτος, της λέει. Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία. Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη. Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου κ

Πασίγνωστες περιοχές των Αθηνών μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαν εντελώς διαφορετικές ονομασίες, οι οποίες, μάλιστα δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτές που φέρουν σήμερα. Δείτε μερικές: Αγά Βρύση : Η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα Αγάμων (πλατεία) : Η πλατεία Αμερικής Αγελάδες : Σημείο του κήπου του Ζαππείου προς το τέρμα της οδού Ηρώδου του Αττικού. Αγιότρηση : Περιοχή στα Νέα Λιόσια Αγχεσμός : Μέχρι το 1832 ο Λυκαβηττός, μετά τα Τουρκοβούνια Αέρηδες : Τέρμα της Αιόλου Αλώνια : Πλατεία Θησείου Αμπατζήδικα : Τσαρουχάδικα, ονομασία της οδού Πανδρόσου στο Μοναστηράκι Αναφιώτικα : Συνοικία της Αθήνας στη βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης στα όρια της συνοικίας της Πλάκας Ασπροχώματα : Νότια της Πέτρου Ράλλη, από την Αγία Άννα μέχρι τη Νίκαια Βαριές : Κάτω Κηφισιά Βατραχονήσι : Τμήμα μεταξύ του Παναθηναϊκού Σταδίου και του Παγκρατίου Βοϊδολίβαδο : Περιοχή της φαληρικής παραλίας στο τέρμα της λεωφόρου Συγγρού Βουρλοπόταμος : Η Αμφιθέα Βοϊδοπνί

Σε όλο τον κόσμο τα νοσοκομεία και τα γηροκομεία είναι γεμάτα με ηλικιωμένους, που τους έχουν ξεχάσει οι δικοί τους άνθρωποι. Η πικρή αλήθεια είναι, ότι πολλούς τους έβαλαν στα γηροκομεία οι συγγενείς τους και μετά τους ξέχασαν. Επίσης, το προσωπικό σε αυτές τις εγκαταστάσεις είναι συνήθως τόσο απασχολημένο, που δεν προλαβαίνει να γνωρίσει σε βάθος τους ηλικιωμένους. Όταν ο Mark Fisher πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός οίκου ευγηρίας, οι νοσοκόμες πίστευαν, ότι δεν άφησε πίσω του τίποτα που να έχει αξία.   Ωστόσο, όταν άρχισαν να καθαρίζουν το δωμάτιο του, για να το ετοιμάσουν για τον επόμενο ένοικο, μια από τις νοσοκόμες βρήκε κάτι αναπάντεχο. Βρήκε ένα ποίημα. Η νοσοκόμα εντυπωσιάστηκε από το ποίημα του Fisher και αποφάσισε να κάνει αντίγραφα και να τα μοιράσει σε όλους τους υπαλλήλους του γηροκομείου. Το ποίημα έχει τον τίτλο “Εκκεντρικός Γέρος” και πάει κάπως έτσι..    “Τι βλέπετε νοσοκόμες; Τι βλέπετε; Τι σκέφτεστε, όταν με κοιτάτε; Έναν εκκεντρικό γέρο…όχι πολύ σοφό.