Ο ιστός της μοναξιάς μου!!!
Ό ταν στο ακρογιάλι κάθομαι αγναντεύοντας πάνω στα βράχια που απαλά ξεσπάει το κύμα, νοιώθω της ίδιας μου ζωής πως είμαι θύμα, στης μοναξιάς μου τον ιστό χαροπαλεύοντας. Ξάφνου ένα ολόλαμπρο άσπρο μαργαριτάρι φεύγει από τα μάτια μου, στη θάλασσα κυλάει αυτή που μες στα βάθη της τα πιο όμορφα φυλάει σκεπαζοντας τα μ' απαλό της λησμονιάς χορτάρι. Κοιτάζω τον ορίζοντα σε όλο του το πλάτος σα να γυρεύω εκεί να βρω τόν άλλο εαυτό μου, αυτόν που έχασα γιατί, κι ήταν μεγάλο λάθος που έπλεξα τριγύρω μου όμορφα τον ιστό μου, κλείνοντας μέσα εκεί το πιο τρελό μου παθος ψηλά να ζήσω στην κορφή αυτού του κόσμου. Βαγγέλης Δ.