ΣΚΕΨΕΙΣ-ΛΕΞΕΙΣ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μάνα, τον ήλιο εδώ σκεπάζουν ίσκιοι κι αναπαμό ποτέ η καρδιά δε βρίσκει ένα: οι αυγές κ' οι νύχτες μας γυρνούν φρικτές πεντάλφες γράφουν στό σκοτάδι σήματα, που τον κίνδυνο μηνούν, πύρινα φίδια από τα βάθη του Άδη. Ζούμε στ' αμπριά θαμμένοι, διπλωμένοι κ' έξω απ' την τρύπα ο θάνατος περιμένει. Μας έπνιξαν το φως και τη χαρά, στεγνώσαν την ψυχή μας και το σώμα, μα κάτι μέσα μας κυλά βουερά και ξέσπασμα δε βρήκε κάπου ακόμα. Φουσκώνουν της ζωής μας τα πελάη σ' όλες τις φλέβες μου, αίμα μου κυλάει της Μαριγώς το φλογερό φιλί... (θέλω να πω, μητέρα μου, για κείνο το φιλί της που μούδωσε δειλή προτού για την πατρίδα μας μακρύνω). Η κάθε μου ίνα τη χαρά φωνάζει, μα ο πόλεμος, τη νιότη μου σκεπάζει και με ατσάλι αναμμένο με κεντά όμως, μέσα μου η καρδιά μου δε λυγίζει. Μητέρα, εδώ, στο θάνατο κοντά, πρωτόμαθα το πόσο η ζωή αξίζει. ---...--- Μάνα, μιά παπαρούνα σήμερα είδα έξω απ' τ' αμπρί κ...

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής αέρα! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940. Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή αέρα και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή αέρας. Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ο τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείρ...